به گزارش سایت خبری پرسون، حامد رضایی در یادداشت ذیل به نقد موضع مولوی عبدالحمید امام جمعه اهل سنت زاهدان در قبال سخنرانی روز جمعه سید حسن نصرالله دبیرکل حزب‌الله لبنان پرداخت:
آقای مولوی عبدالحمید در توئیتی با کنایه به سید حسن نصرالله گفته که ایشان پشت فلسطین را خالی کرده است. احتمالا منظور آقای مولوی از پشت فلسطین را خالی کردن، این بوده که رهبر حزب الله، اعلام جنگ نظامی همه جانبه علیه اسرائیل نکرده و به همان درگیریهای نظامی نقطه‌ای که روزانه با اسرائیل دارد اکتفا کرده است.
این در حالی است که جناب مولوی چندی است طرفدار صلح با اسرائیل شده و به فلسطینیان توصیه میکنند که یک دولت اسرائیلی را در خاک های فلسطین به رسمیت بشناسند. او حتی تلویحا حماس را بخاطر آنچه کشتن غیرنظامیان می‌نامد، محکوم هم کرده است.
یعنی جناب مولوی از یک طرف به حزب‌الله‌ای که رسما مشغول درگیری نظامی با اسرائیل است و در همین ایام بیش از 60 شهید داشته، کنایه میزند که با عدم گسترش نظامی گری پشت فلسطینیان را خالی کرده و از طرف دیگر میگوید اصلا راهکار مسئله فلسطین، به رسمیت شناختن اسرائیل و گفتگو و دیپلماسی برای تشکیل دو دولت فلسطینی و اسرائیلی است!
خب جناب مولوی! بالاخره جنگ یا صلح؟ مقاومت یا گفتگو؟ تکلیف مخاطب را مشخص کنید! گویا جناب مولوی متوجه اقتضائات کلام خود نیست.
اگر شما قائل به صلح و گفتگو هستید، منطقا از هرگونه کنشگری که مانع از گسترش جنگ میشود، باید قدردانی کنید.
اما اگر طرفدار مقاومت هستید، چرا حرف از به رسمیت شناختن اسرائیل و تسلیم فلسطینیان دربرابر تشکیل دولت اسرائیلی در سرزمین های خود میزنید؟
اگر فکر می‌کنید اعلام جنگ همه‌جانبه نکردن علیه اسرائیل، خالی کردن پشت آنهاست، چرا خودتان اعلام جنگ نمی‌کنید تا پشت‌وپناه فلسطینی‌ها باشید؟ هنوز دیر نشده. می‌توانید فتوای جهاد صادر کنید.
یا جناب مولوی واقعا متوجه نیست که هرکدام از این دو راه حل (مقاومت یا صلح) چه اقتضائاتی دارد که اینطور متناقض صحبت میکند و یا اصلا برای ایشان مهم نیست که چه میگوید و چه منطقی پشت حرف خود دارد، بلکه صرفا کنایه زدن به جمهوری اسلامی مهم است! حال اگر این کنایه‌ها خودشان با هم تناقض داشته باشند، چندان اهمیتی ندارد!
امیدوارم که گزینه اول درست باشد وگرنه حقیقتا در شأن یک عالم دینی نیست که همچون کودکان، صرفا از روی لجبازی صحبتهای متناقض بیان کند.
منبع: مهر
