به گزارش سایت خبری پرسون، فریدون مجلسی آینده در پاسخ به این سوال که برخی از کشور های منطقه در مسیر توسعه قرار گرفته اند ولی به نظر می رسد راه توسعه برای برخی از کشور های منطقه هموار نیست. عربستان و امارات با وجود داشتن منابع غنی نفت و گاز به سمت تکنولوژی های جدید و انرژی های تجدید پذیر حرکت کرده اند اما به نظر می رسد ایران، مصر و پاکستان از توسعه عقب مانده اند. آیا کشورهایی مثل ایران نیز در مسیر توسعه قرار خواهد گرفت؟ اظهار داشت: توسعه مساله تاریخی است. در طول تاریخ بشر از توحش کامل به مدنیت رسیده است و از مدنیت به صنعت رسیده است. توسعه در کشاورزی و بهداشت عمومی و سلامت و… همه به مرور زمان اتفاق افتاده است یعنی بشر حیوانی است که در اثر توسعه انسان شده است.
در این بین گاها برخی آرمان ها و قدرتمداری ها در روند عادی توسعه اختلال ایجاد می کند. اگر بخواهیم نقشه توسعه را از پایین به بالا ترسیم کنیم حرکت سینوسی است و بالا و پایین می رود ولی مرتبا رو به توسعه و پیشرفت است.
وی افزود: کشور های توسعه یافته به دلایل متعدد اجتماعی و سیاسی و بین المللی و… بر علیه نظام های استبدادی یا محافظه کار پیشین قیام کرده اند و گروه هایی قدرت را در دست گرفته اند که سابقه کار اصولی دولتی و اقتصادی و برنامه ریزی را نداشتند و بیشتر به بقای خود و قدرت خود فکر می کردند؛ مثل فیدل کاسترو در کوبا که مردمان شریفی بودند که با کمال صداقت به خاطر توده ها و ملت قیام کردند و حکومت را در دست گرفتند و با کمال صداقت کشور های خود را به قعر کشاندند و ملت های خود را به فقر و فلاکت انداختند و هنوز هم بعد از گذشت ۶۰ تا ۷۰ سال نمی توانند بپذیرند که تقصیر از آن ها بود و تقصیر را به گردن دیگران می اندازند و نزدیکترین همسایه آن ها آمریکا است و اعلام می کنند اگر آمریکا نبود کشور های ما بهشت برین بود.
وی تصریح کرد: آلمان هیتلری هم به دنبال توسعه بود و می توانست توسعه پیدا کند ولی بهره برداری از آن توسعه را صرف نظامی گری کرد و بر توسعه جغرافیایی و امپراطوری کردن کشور خود تمرکز کرد. آلمان هزینه توسعه را صرف توسعه افکاری کرد که دیگران را دشمن می پنداشت و دستور داد دیگران را نابود کنند و بسوزانند. هر کسی با آن عقاید موافق نبود باید از بین می رفت. چنین فضایی بر اثر همین عشق به قدرت و جنگ قدرت و تمایل به حفظ قدرت بوجود می آید.
مجلسی ادامه داد: اشتباه این گروه های قدرت طلب این است که توسعه پایدار را قربانی حفظ و توسعه قدرت می کنند با به فقر کشاندن ملت های خود زیربنای قدرت خود را سست می کنند. فقر مبانی اقتدار حاکمان را از بین می برد و حکومت ها بر اثر فقر ملت ها فرو می ریزند. شوروی یک نمونه بود. هزینه جنگ در ویتنام و آنگولا و موزامبیک و آمریکای جنوبی و… و نهایتا هزینه های جنگ افغانستان شوروی را دچار وضعیت اقتصادی فرسایشی کرد و این گرفتاری در جنگ ها و شورش های خارجی کشور با عظمتی چون شوروی را دچار فروپاشی کرد.
شفقنا
