به گزارش سایت خبری پرسون، علی خضریان در یادداشتی نوشت: «با گذشت ۴۴ سال از پیروزی انقلاب اسلامی همچنان می‌توان تمایزات و جذابیت‌های حکمرانی دینی در برابر رویکرد سکولاریستی حاکم بر جهان را در نحوه مواجهه رهبر انقلاب با مخالفان و قاطعیت توأم با مدارای ایشان با جدا کردن حساب فریب خوردگان از صحنه گردانان با فرمان عفو عمومی مشاهده کرد.
آنچه از سوی بخش عمده‌ای از متفکران اسلامی براساس بررسی آموزه‌های دینی و سیره حکومتی بزرگان اسلام در برخورد با مخالفان به دست می‌آید، این حقیقت است که در نظام اسلامی مهیا کردن زمینه‌های هدایت و فرصت بازگشت با مدارا و سعه صدر برای تک‌تک افراد جامعه از جایگاهی بالا برخوردار است.
رفتار امامین انقلاب با مخالفان در طول این ۴۴ سال در حقیقت تجلی دیدگاه دین‌مدارانه و متناسب با رفتار آنها بوده است و چگونگی فعالیت مخالفان، نوع برخورد را تعیین می‌کرده است و به گواه تاریخ تا زمانی که مخالفان نظام دست به فعالیت تخریبی سازمان یافته نزدند، مورد مجازات قرار نگرفتند.
ضمن اینکه در اندیشه و سیره سیاسی امام خمینی(ره) و رهبری انقلاب، برخورد با مخالفانی که از حدود قانون عبور کرده و در عین بهره‌مندی از آزادی‌هایی که در جمهوری اسلامی در اختیار دارند، بخواهند بصورت سازمان یافته زمینه آشوب و تشنج را فراهم کنند، پس از روشنگری و مدارا، قاطع بوده است.
فلاسفه اگزیستانس از مفهومی به نام وضعیت مرزی سخن می‌گویند که ناظر به بزنگاه‌هایی است که مستلزم نوعی خطر یا حالات خاص است که باعث می‌شود فردی که در شرایط عادی و معمول چهره‌ای از خود را به نمایش گذاشته است، در این شرایط، واقعیات وجودی آن آنچنانی که هست، ظهور پیدا کند.
صحبت از مدارا با مخالفان در تئوری طرفداران بسیاری دارد. اما نوع کنش با مخالف در میدان عمل است که امکان بروز و ظهور واقعی مدعای مطرح شده هر فرد در خصوص نحوه رفتار با مخالف را فراهم می‌کند. لذا بر همین اساس می‌توان درک صحیحی از واقعیت وجودی امام و رهبری در این خصوص را بدست آورد.»
