به گزارش سایت خبری پرسون، آنچه بیشتر توجه مخاطبان را به خود جلب کرده است، فیلمنامه سریال «پوست شیر» است (نوشته جمشید محمودی و رضا بهاروند) و بسیاری از افراد در فضای مجازی به این موضوع اشاره می کنند که خط داستانی و خرده پی رنگ های آن باعث جذابیت کار شده و آنها را برای دنبال کردن قصه ترغیب می کند. آنچه منتقدان و تماشاگران بدان اذعان دارند این است که برخلاف اغلب سریال ها که فیلمنامه های ضعیفی دارند و یا از نیمه راه جذابیت قصه از دست می رود، «پوست شیر» توانسته است از فصل نخست تا اینجای فصل دوم، فیلمنامه قابل دفاعی عرضه کند.
از آنجا که داستان سریال با یک قتل و حل معمای آن گره خورده بود، حفظ حال و هوای معمایی و راضی کردن مخاطبی که عادت به دیدن سریال های روز جهان دارد، کار ساده ای نبود که البته نویسندگان «پوست شیر» از پس آن برآمده اند و در هر قسمت داستان را به گونه ای روایت کرده اند که ضمن حفظ منطق روایی، شگفتی هایی هم برای تماشا داشته باشد.
همچنین چون موضوع سریال با قتل، تجاوز، آدم ربایی، انتقام گره خورده است، بازنمایی خشونت امری غیرممکن بود؛ امری که به شکل واقع گرایانه در سریال تصویر شده است و شاید یکی از دلایل مهمی که این سریال نمی توانست از تلویزیون پخش شود و مدیوم پلتفرم برای آن مناسب تر است، همین نمایش خشونت است که حذف آن به یک فیلمنامه و اثر ابتر منجر می شد.
یکی از مهمترین شاخص هایی که در این سریال پررنگ است و می توان آن را فرصتی برای فرهنگسازی دانست، این است که با طرح موضوع تجاوز به یک دختر جوان توسط تبهکاران، نقش خلافکار و قربانی را جابجا نشان نداده است و شما در جای جای سریال موکدا با این مساله مواجه می شوی که دختری که مورد تجاوز قرار گرفته است یک «قربانی» است و چه درست به نمایش درآمده است که مادر، پدر، پسری که عاشق دختر است، دوست پدر هیچ کدام تصویری ناشایست از آن دختر در ذهن ندارند.
در حالی که هنوز هستند خانواده هایی که وقتی تعرضی به یک زن می شود به جای بردن انگشت اتهام به سوی فرد خاطی، خشم و نفرت و انتقام خود را متوجه زن که خود قربانی است می برند.
ترویج فرهنگی که سریال «پوست شیر» در این زمینه ایجاد می کند و دیده شدن آن توسط اقشاری از جامعه که مبتلابه چنین مسائلی هستند حتما می تواند گام موثری برای تغییر این تصور و باور غلط در جامعه ما باشد.
از سوی دیگر کارگردانی اثر درست و به اندازه است لذا قصه خوب را به درستی ساخت و پرداخت کرده است، البته به نظر می رسد در برخی قسمت ها و رویکردها می توانست سینمایی تر باشد. شاید جمشید محمودی کارگردان اثر که پیشتر در سینما سوابق قابل دفاعی دارد در تجربه سریال خود سعی کرده است اقتضائات این مدیوم را رعایت کند؛ امری که اگر کارگردان با همان استانداردهای سینمایی انجام می داد سریال بهتری نیز داشت.
و اما در کنار این دو ویژگی نمی توان از بازی های خوب تیم اصلی بازیگران سریال عبور کرد. هر یک از بازیگران در جای خود به درستی قرار گرفته اند و به اندازه اکت دارند. نقش های دوم و سوم سریال همانقدر با دقت و ظرافت نوشته و اجرا می شوند که نقش اول «پوست شیر» اینگونه است.
تنها نکته ای که می توان درباره بازی ها بدان اشاره کرد این است که می شد از ظرفیت شهاب حسینی در نقش کارآگاهی خبره و هوشمند استفاده کرد؛ گرچه به نظر می رسد این اتفاق هم به تعمد بوده است که شهرت شهاب حسینی بر دیگر نقش ها سایه نیفکند و هر نقش و بازیگری بتواند به خوبی جای خود را بین بینندگان باز کند.
به هر ترتیب «پوست شیر» یکی از بهترین سریال های این روزهای پلتفرم هاست و با توجه به اینکه تلویزیون هم آثار قابل رقابتی در این برهه ندارد لذا با اطمینان می توان گفت بحث برانگیزترین سریال در حال پخش «پوست شیر» است که کم کم به انتهای داستان خود نزدیک می شود.
«پوست شیر» مجموعهٔ تلویزیونی ایرانی در ژانر درام جنایی به کارگردانی جمشید محمودی و نویسندگی محمودی و رضا بهاروند است. هادی حجازی‌فر، پانته‌آ بهرام، مهرداد صدیقیان، علیرضا کمالی، پردیس احمدیه، ژیلا شاهی و شهاب حسینی از بازیگران این مجموعه هستند.
نمایش این مجموعه در ۳۰ شهریور ۱۴۰۱ از شبکۀ اینترنتی فیلم نت آغاز شده است.
در خلاصه قصه این سریال آمده است: نعیم که پانزده سال زندان را به عشق دیدن دخترش تاب آورده، پس از رهایی برای دیدار با او دچار بحرانی بزرگ می‌شود...
منبع: ایرنا
