به گزارش سایت خبری پرسون، توسعه سیستم‌هایی برای ایجاد منابعی که حیات را با استفاده از آنچه در خارج از جهان در دسترس است، حفظ می‌کنند، یک جزء کلیدی برای امکان‌پذیر ساختن اکتشاف در اعماق فضا به‌حساب می‌آید.
در دهه آینده و در راستای اکتشاف فضا، شاهد انبوهی از پروژه‌های بلندپروازانه‌ای خواهیم بود که حضور انسان‌ها در نقاط مختلف منظومه شمسی را به طور چشمگیری افزایش می‌دهد.
اما در مریخ، هوا شامل بیش از ۹۶ درصد دی اکسید کربن و کمتر از یک درصد اکسیژن است. اگر انسان بخواهد ردپایی ماندگار در سیاره سرخ ایجاد کند، برای زنده ماندن به یک سیستم کارآمد برای تولید اکسیژن نیاز دارد.
به همین منظور یک تیم بین‌المللی از محققان با استفاده از راکتورهای پلاسما که نتایجش در مجله فیزیک کاربردی منتشر شده است، رویکردی برای ایجاد اکسیژن در مریخ ایجاد کرده‌اند.
نمونه اولیه، از یک پرتو باردار از الکترون‌ها برای تقسیم دی اکسید کربن به مونوکسید کربن و پلاسماهای اکسیژن استفاده می‌کند.
در شرایط آزمایشگاهی به منظور شبیه‌سازی محیط مریخ، راکتور پلاسما حدود ۱۴ گرم اکسیژن در ساعت تولید می‌کند. این تنها روشِ در حال توسعه برای ایجاد هوای قابل تنفس در مریخ نیست.
مهندسان ناسا آزمایش استفاده از منابع اکسیژن در محل مریخ (MOXIE) را ایجاد کردند که می‌تواند پس از گرم کردن و فشرده کردن هوا، اکسیژن را در جو دی اکسید کربن مریخ ایجاد کند.
MOXIE در حال حاضر در مریخ است و به مریخ‌نورد استقامت بسته‌شده و اکسیژن استخراج می‌کند.
این مطالعه می‌گوید که یک سیستم پلاسما در مقیاس کامل می‌تواند ۱۰۰ برابر بیشتر از MOXIE اکسیژن تولید کند و نیازی به گرم کردن یا فشرده کردن هوا نیز ندارد.
مایکل هچت، محقق اصلی MOXIE، به وب‌سایت ساینس گفت: «تکنیک پلاسما هیچ اشکالی ندارد به جز اینکه [از MOXIE] بلوغ بسیار کمتری دارد.
پروژه پلاسما می تواند در زمین نیز کاربرد داشته باشد. واسکو گوئرا سرپرست این مطالعه می‌گوید: «در این رویکرد، دی اکسید کربن به‌عنوان یک آلاینده در نظر گرفته نمی‌شود، بلکه به‌عنوان یک ماده خام برای تبدیل به مواد شیمیایی با ارزش افزوده و سوخت سبز در نظر گرفته شده است.»
این امر در پرداختن به تغییرات آب و هوایی کلیدی است، زیرا هر فناوری که دی اکسید کربن را برای استفاده بیشتر بازیافت می‌کند، به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک خواهد کرد.