به گزارش سایت خبری پرسون، در این مراسم چهره‌هایی نظیر حسن ناهید، فریدون شهبازیان، محمد موسوی، مزدا انصاری، علیرضا میرعلینقی، مجید ناظم‌پور، علیرضا فریدون‌پور، خانواده استاد شهیدی و ... حضور داشتند. هم‌چنین گروه عندلیب به سرپرستی شاهو عندلیبی با آواز علی جهاندار اجرای موسیقی داشت.
سیدعلیرضا میرعلینقی سخنران ابتدایی این مراسم بود. او گفت: سال‌ها قبل از اینکه استاد شهیدی از بین ما بروند، مقاله‌ای مفصل درباره او در مجله «نگاه نو» نوشتم. در آنجا سعی کردم جنبه‌های تاریخی زندگی او را همراه با جنبه‌های فنی (تا جایی که برای مخاطب عام موسیقی دوست قابل درک باشد)، بیان کنم. خوشبختانه این مقاله به دست شخص او رسید و آن را خواندند. در حالی که اصلا انتظار نداشتم، با بنده تماس گرفتند و فرمودند: «جملاتی که دوست داشتم درباره من از زبان دیگران بیان شود را گفتید.» این اتفاق، هنوز هم یکی از مهم‌ترین اتفاقات زندگی من است. همین تشویق باعث شد که نگاه عمیق‌تری به زندگی او داشته باشم و به دنبال پاسخ این پرسش بروم که چرا استاد عبدالوهاب شهیدی محبوب است؟
این پژوهشگر موسیقی ادامه داد: «به صورت تفکیکی، سه بخش را درباره زندگی او می‌دانم؛ اول، «شهیدی خواننده»، دیگری «شهیدی عودنواز» و بخش سومی هم وجود دارد که کم‌کم در حال فراموشی است و آنهم «شهیدی شاعر» است. دفتر شعر ایشان بیش از ۱۸۰ صفحه و شامل اشعار بعد از مهاجرت اجباری او به غربت است. در حقیقت، این اشعار وصف حال او و پر از ایماژهای شاعرانه است.»
این پژوهشگر عرصه موسیقی با اشاره به ابعاد مختلف شعرهای عبدالوهاب شهیدی گفت: «بنده معتقدم که در این دفتر شعر، استاد شهیدی، متفاوت با تعریفی است که ما از شاعر داریم؛ چرا که اشعار او چیزی در بین شعر کلاسیک و ترانه قرار می‌گیرد. در حقیقت این اشعار قابلیت بسیار خوبی برای گذاشتن موسیقی روی آنها و تنظیم توسط خواننده دارد. به نظرم از زمانی که تاریخ موسیقی ما مدون شده است، تنها خواننده خنیاگری که با این ویژگی در نسل اول داریم، استاد شهیدی و در نسل بعدی زنده‌یاد ناصر فرهنگ‌فر است. البته تقاوت شعر استاد فرهنگ‌فر با عبدالوهاب شهیدی در این است که فرهنگ‌فر زمانی که شعر می‌گوید، صرفا شاعر است و مستقل از جنبه خوانندگی خود عمل می‌کند.»
میرعلینقی در پایان گفت: «امیدوارم که تا شهریور ماه امسال بتوانیم دفتر شعر او را منتشر کنیم تا بتوانیم وجه نادیده استاد را هم به منصه ظهور بکشانیم. از سویی دیگر،استاد عبدالوهاب شهیدی یکی از پرکارترین خوانندگان ما براساس ساعت ضبط است. نزدیک به دو سال پیش بود که به کمک دوست خوبم، آقای حمید اسفندیاری مدیر نشر و موسیقی باربد، چندین DVD از آثار رسمی استاد شهیدی به دستم رسید. بیشتر آنها آواز بود و برخی دیگر آثاری بود که با ارکسترهای مختلف اجرا کرده بودند. او شناخت عمیقی از جنبه‌های عاطفی شعر و از صدای خود داشت.»
در بخش بعدی برنامه و پس از پیانونوازی مزدا انصاری، حسن ناهید سخنرانی کرد.
او با اشاره به دوستی شش دهه‌ای خود با عبدالوهاب شهیدی بیان کرد: «حدود ۶۰ سال است که با مرحوم استاد عبدالوهاب شهیدی دوست، همکار و آشنا بودم. در شیراز، تهران، تالار وحدت و هم‌چنین کشورهای خارجی همراه او بودم. استاد شهیدی خیلی مهربان بود و در این مدت دوستی ۶۰ ساله هیچ وقت ندیدم که او عصبانی شود. خاطرم هست که در خدمت ایشان به عیادت استاد هوشنگ ظریف رفته بودیم. او که جوان بسیار خوش‌تیپ و خوش‌هیکلی بود، بر اثر بیماری بسیار ضعیف و لاغر شده بود و حتی ما دو نفر را اصلا نشناخت. وقتی عبدالوهاب شهیدی این صحنه را دید، گریه‌اش گرفت و بسیار ناراحت شد.»
اجرای گروه عندلیب به سرپرستی شاهو عندلیبی و آواز مهدی جهاندار بخش دیگری از این برنامه بود. هم‌چنین مجید ناظم‌پور به عودنوازی پرداخت.
ناظم‌پور قبل از عودنوازی خود در سخنانی کوتاه بیان کرد: «استاد شهیدی عودنوازی در ایران را به معنای واقعی آن متحول کرد. دلیل آنهم این است که او سبک خاصی از نوازندگی داشت و در عین حال به دلیل آواز بسیار خوبی که همراه با عودنوازی می‌خواندند در دل مردم جا باز کرده بودند. همانطور که می‌دانید عموم مردم بیشتر با آوازخوانی مأنوس هستند تا سازنوازی.»
منبع: فارس
