به گزارش سایت خبری پرسون، این ها بخشی از اظهارات دختر 17 ساله ای است که در پی شکایت مادرش به کلانتری هدایت شده بود. این دختر نوجوان که قرار بود با دستور قضایی به بیمارستان روان پزشکی مشهد منتقل شود، درباره قصه زندگی اش به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری گفت: 12 سال قبل زمانی که من 5 ساله بودم، پدرم از دنیا رفت و مادرم سرپرستی من و خواهر 10 ساله ام را عهده دار شد.
در همان دوران کودکی به خوبی درک می کردم که مادرم در خانه های مردم کار می کند تا زندگی ما را بچرخاند. در این شرایط خواهر بزرگم از من نگهداری می کرد. «نوشین» دختری بسیار مهربان، قانع و صبور بود به طوری که نه تنها امور خانه داری را در غیاب مادرم انجام می داد بلکه همواره مواظب من بود تا کارهای خطرناک انجام ندهم. آن روزها شرایط بسیار سختی داشتیم چرا که مجبور بودم مانند خواهرم لباس های کهنه ای را بپوشم که مادرم از خانه های مردم می آورد. نوشین هیچ اعتراضی نداشت و با ذوق و شوق آن ها را می پوشید ولی من نمی توانستم از غذاها یا میوه هایی استفاده کنم که به مادرم می دادند.
خلاصه تحمل این وضعیت برایم بسیار دشوار بود، به همین دلیل وقتی بزرگ تر شدم و تحصیلات مقطع ابتدایی را به پایان رساندم، درس و مدرسه را رها کردم تا خودم را از این بدبختی های زندگی بیرون بکشم چرا که آرزوهای زیادی را در سر می پروراندم. برای آن که حرفه ای بیاموزم در یک آرایشگاه زنانه مشغول کار شدم اما محیط سالن آرایش به هیچ وجه مناسب من نبود چرا که زنان متاهل وقتی به آرایشگاه می آمدند از موضوعاتی سخن می گفتند که حس کنجکاوی مرا تحریک می کرد ولی من که دلم می خواست زودتر پولدار شوم و پیشرفت کنم، به شغل آرایشگری ادامه دادم.
این درحالی بود که تلاش می کردم مانند برخی از مشتریان آرایشگاه وارد فضاهای مجازی شوم و با پسران جوان ارتباط پیدا کنم. در این روزها بود که نقشه تیغ زدن پسرهای پولدار را طراحی کردم. وقتی با پسری در فضای مجازی آشنا می شدم با طنازی و ابراز علاقه از او می خواستم برایم گوشی تلفن، کیف، کفش یا لوازم دیگری را بخرد که به آن ها نیاز داشتم چرا که پوشیدن لباس های شیک و نو برایم عقده شده بود. به همین دلیل وقتی چیزهایی را که می خواستم به دست می آوردم، دیگر ارتباطم را با آن پسر جوان قطع می کردم و به تماس هایش پاسخ نمی دادم.
بالاخره تا جایی در این مرداب کثیف فرو رفتم که حضور در شب نشینی و مهمانی های مختلط برایم به یک عادت تبدیل شده بود. آرام آرام در همین شب نشینی ها آلوده موادمخدر و مصرف مشروبات الکلی شدم ولی باز هم دست از این رفتارهای زشت نکشیدم و تنها می خواستم به آرزوهای پوچی برسم که خودم نیز نهایتی برای آن قائل نبودم. مصرف سیگاری (حشیش) بر روح و روانم تاثیر گذاشته بود تا جایی که دچار بیماری های عصبی شدم و با پرخاشگری و فحاشی، خانواده ام را آزار می دادم.
حتی تحمل شنیدن نصیحت های مادرم را نیز نداشتم و با او به شدت بدرفتاری می کردم. دو بار خودزنی کردم اما خیلی زود پشیمان شدم به گونه ای که مادرم دیگر نتوانست این رفتارهای وحشتناک مرا تحمل کند و با پلیس 110 تماس گرفت که حالا هم من این جا هستم. این دختر نوجوان در اجرای دستور قضایی و با هماهنگی سرهنگ خواجه پور (رئیس کلانتری ) به بیمارستان روان پزشکی انتقال یافت تا مراحل درمان وی آغاز شود.
منبع: روزنامه خراسان
