به گزارش سایت خبری پرسون، انتخاب مت ریوز، کارگردان نسخه های اخیر سیاره میمون‌ها نوید این را می‌داد که با برداشتی جدید و بی‌پروا از بتمن طرف خواهیم بود. از طرف دیگر وجود تیم قوی بازیگران: رابرت پتینسون در نقش بتمن، زویی کراویتز، جان تورتورو، کالین فارل، جفری رایت و البته اندی سرکیس، همکار دیرین کارگردان، امیدواری را دوچندان می‌کرد.
پتینسون در این فیلم توانسته شخصیتی سرسخت و درعین حال شکننده را به تصویر بکشد که شبیه به هیچ نسخه پیشین این کاراکتر نیست و می‌تواند به عنوان یکی از بتمن‌های شاخص سینما ماندگار شود. سیر تکامل پتینسون در سالهای اخیر شامل انتخاب‌های حساب‌شده در قالب بازی در پروژه‌های خاصِ Good Time، The Lighthouse، و در نهایت Tenet بوده که باعث شده فیلم فعلی روی دوش بازیگری قَدَر و کاریزماتیک پیش برود.
این فیلم سراغ یکی از جنبه‌های کمتر پرداخته شده بتمن درعالم سینما رفته است. گزاف نگفته ایم اگر بتمن اخیر را فیلمی کارآگاهی در فضای نئو-نوآر توصیف کنیم (همان طور که تاثیرپذیری آن از آثاری همچون زودیاک و هفت مشهود است). بالطبع با ترس از گیشه، نسخه‌های سینماییِ پیشین بتمن اغلب از این جنبه پرهیز کرده و غالبا روی اکشن تمرکز کرده‌اند. اما لقب بزرگترین کارآگاه دنیا در دنیای کامیک از آنِ بتمن بوده است و پیش از این، اقتباس بازی کامپیوتری بتمن: سری آرکام به نحو احسن از این قابلیت در چندبعدی کردن این شخصیت سود برده بود. این امر در کنار عوامل دیگر باعث می‌شود این فیلم دارای هویت مشخص و بارزی در بین اقتباس‌های سینمایی بتمن باشد.
گرچه مدت زمان فیلم نزدیک به سه ساعت است اما علاقه‌ی ذاتی به کاراکتر بتمن، دنیای پیرامون او، و همچنین تم کارآگاهی در این اتفاق بی‌تاثیر نبوده باشد. اما تلاش کارگردان برای خاطره‌انگیز کردن لحظات متعدد فیلم ستودنی است. کمتر به خاطر می‌آورم در سالهای اخیر به دفعات تحت تآثیر یک فیلم قرار گرفته باشم. گنجانده شدن گره‌های داستانی هیجان‌انگیز و اتفاقات پیرامون شخصیت‌های جذاب باعث شده تا فیلم در طول پخش از نفس نیافتد.
همان طور که شوالیه تاریکی دارنده برشی از اتفاقات وقت دنیا در زمان خودش بود و از آنها در قصه بهره برد، بتمنِ مت ریوز هم خواسته یا ناخواسته به خوبی از پس آن برمی‌آید و حتی پا را فراتر می‌گذارد. تباهی شخصیت هاروی دنت، به عنوان یکی از افراد نزدیک به بتمن و سمبل عدالت، بن‌مایه‌ی اصلی فیلم نولان بود. اینجا اما این دوگانگی به بتمن حتی نزدیکتر و شخصی‌تر شده است. این وجه داستان می تواند نمونه ای از دوگانگی بیش از پیش بین ارزش‌ها و اعمال برخی ابرقدرت‌ها در دنیای فعلی باشد.
منبع: کافه سینما
