به گزارش سایت خبری پرسون، همه شغل ها سخت هستند، هزار شغل در طول زندگیمان تجربه کرده ایم و متوجه شدیم راحت ترین کارها را که از دور نگاه میکردیم وگمان داشتیم به راحتی آب خوردن انجام می شوند هم، سختی های خودشان را دارند. اما حساب بعضی شغل ها از بقیه جداست، سختی بعضی شغل ها به دست درد و پا درد محدود نمی شود، روح و روان را خسته میکند، شغلی مثل پرستاری...
شغلی که همه ما از دور آن را تحسین و تکریم می کنیم و هر کداممان وقتی در موقعیتی قرار می گیریم که سر و کارمان به این قشر زحمتش می افتد همه آن حرف ها و شعار ها و تحسین ها را فراموش می کنیم، شاید دلیلش این است که ما در بدترین موقعیت های زندگی با پرستاران ارتباط برقرار می کنیم، وقت هایی که خودمان یا عزیزان و خانواده مان بیمار هستند.
سخت است؛ همه خیلی خوب میدانیم، مریضی آدم را ضعیف و بی حوصله می کند و مریضیِ اطرفیان، آدم را غصه دار و حساس و زودرنج می کند، اینطور می شود که ما فراموش می کنیم پرستاران هم آدمند، خسته می شوند، آنها هم مثل همه آدم های دیگر، هزار و یک مشکل کاری و خانوادگی دارند، بدهی و اجاره خانه دارند، شاید حتی خود آن ها عضوی بیمار در خانواده داشته باشند، آنها هم مثل ما، مادر یا پدر یا خواهر و برادر هستند، آنها هم مثل ما گاهی خوشحالند گاهی ناراحت، گاهی مریضند گاهی کلافه و بی حوصله.
همه این ها در کنار شغلِ به شدت سخت و تخصصی پرستاری باعث می شود آنها گاهی کاری کنند که ما دوست نداریم، یا توقع بهتر و بیشتری از آنها داریم، یادمان نرود آن موقع خودمان را جای آنها بگذاریم شاید بتوانیم بهتر آنها را درک کنیم و قدر شناس زحماتشان در یکی از سخت ترین و صبورانه ترین شغل های عالم باشیم.
روز پرستار بهانه‌ای برای توجه به مشکلات و دغدغه های پرستاران این فرشتگان سپیدپوش سلامت است که با وجود خستگی ناشی از کار بی وقفه و زخم‌های فراوان بر روحشان همچنان با جان و دل از بیماران پرستاری و مراقبت می‌کنند.
بی جهت نیست که نامشان را مدافعان سلامت گذاشته اند، پرستار بودن جدای از آنکه دانش و عشق بخواهد، ایثار و از خودگذشتگی می خواهد.
صحبت از فرشته های سپید پوش بیمارستانی است که جان خود را درخط مقدم مبارزه با کرونا بر دست گرفته و برای بهبودی بیماران ایثارگرانه تلاش می کنند، پرستاران فرشتگان نجات و رحمت الهی هستند که نقش مهمی در زنجیره سلامت جامعه دارند؛ در زمان اپیدمی کرونا، بارها و بارها شاهد رشادت های این قشر زحمت کش بوده ایم.
همان هایی که داخل لباس یکپارچه و بی هیچ درز و مجرایی برای تنفس، با آن ماسک های خشن و رد قرمزی و کبودی ماسک هایشان گاهی با خنده و گاهی با اشک ملتمسانه از تو می خواستند، دستورالعمل های بهداشتی را رعایت کنی و تن و جسم خود را بیمار نکنی!
اما کسی چه می داند خیلی از این فرشته های خستگی ناپذیر در حالی به من و شما خدمت می کنند که زیر بار مشکلات معیشتی و عدم اجرایی شدن قانون سختی کار و عدالت در پرداخت حقوق و دستمزد خود کمر خم کرده اند، در حالی که همه ما به خوبی می دانیم، این قشر باید به میزان اثرگذاری که بر سلامت جامعه دارند، از مزایا و حقوق برخوردار باشند.
