به گزارش سایت خبری پرسون به نقل از ساینمگ، پژوهش جدیدی نشان می‌دهد که بیماران چاق مبتلا به نوع پیشرفته‌ای از سرطان پروستات، بیشتر از بیماران دارای اضافه وزن یا وزن طبیعی زنده می‌مانند.
پژوهشگران "دانشگاه سن رافائل"(San Raffaele University) ایتالیا در بررسی جدید خود، بیش از ۱۵۰۰ بیمار را طی سه سال مورد بررسی قرار دادند. در این پژوهش، میزان بقای بیماران چاق با شاخص توده بدنی بالای ۳۰، ۱۰ درصد بالاتر از بیماران لاغرتر بود.
اگرچه چاقی معمولا با افزایش خطر مرگ و میر ناشی از انواع سرطان و برخی از بیماری‌های مزمن همراه است اما شواهدی در مورد برخی از سرطان‌ها وجود دارند که میزان بقای بیشتری را در بیماران دارای شاخص توده بدنی بالا نشان می‌دهند. این پدیده با عنوان "پارادوکس چاقی"(obesity paradox) شناخته می‌شود.
این گروه پژوهشی تصمیم گرفتند که به بررسی این موضوع بپردازند که آیا پارادوکس چاقی در مورد بیماران مبتلا به نوع پیشرفته‌ای از سرطان پروستات صدق می‌کند یا خیر.
میانگین سنی بیماران مورد بررسی این گروه پژوهشی، ۶۹ سال و میانگین شاخص توده بدنی آنها ۲۸ بود. پژوهشگران دریافتند که شاخص توده بدنی، یک عامل محافظتی در میزان نجات یافتن بیماران مبتلا به سرطان به شمار می‌رود. حتی هنگامی که پژوهشگران، دوز بالاتری از شیمی‌درمانی را تنظیم می‌کردند، دریافتند که اثر محافظتی باقی مانده است. طی ۳۶ ماه، حدود ۳۰ درصد از بیماران چاق زنده ماندند؛ در حالی که این آمار در بیماران دارای اضافه وزن یا وزن معمولی، ۲۰ درصد بود.
دکتر "نیکولا فوساتی"(Nicola Fossati)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما با بررسی بیماران مبتلا به متاستاز سرطان پروستات دریافتیم که بیماران چاق، مدت بیشتری زنده می‌مانند. این بدان معناست که شاید بتوان از شاخص توده بدنی برای پیش‌بینی میزان زنده ماندن این بیماران استفاده کرد.
وی افزود: پارادوکس چاقی، در برخی دیگر از انواع سرطان دیده شده است که شاید به خاطر ارتباط میان بافت چربی و ژنوم‌های سرطان باشد. پژوهش‌های بیشتری باید در این زمینه صورت بگیرند. بیماران چاق در این گروه سنی، داروهایی برای درمان بیماری‌های دیگر مصرف می‌کنند و ما درک نمی‌کنیم که این داروها چگونه به یکدیگر متصل می‌شوند.
فوساتی ادامه داد: با وجود این، ما اضافه‌وزن را به افراد مبتلا به این بیماری یا سایر بیماری‌ها توصیه نمی‌کنیم. چاقی، یک عامل خطر برای بسیاری از سرطان‌ها و سایر بیماری‌ها است و هدف بیماران همیشه باید رسیدن به شاخص توده بدنی سالم باشد که بین ۱۸ تا ۲۴ است.
"پیتر آلبرز"(Peter Albers)، پژوهشگر "دانشگاه هاینریش هاینه دوسلدورف"(HHU) آلمان در این باره گفت: این نتایج در حال حاضر فقط فرضیه هستند. پژوهش‌های بیشتری مورد نیاز است تا مکانیسم بیولوژیکی ورای این نتایج شناسایی شود. تا زمانی که این مکانیسم به اثبات نرسد، ما نمی‌توانیم هیچ تغییری را در درمان بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته پروستات توصیه کنیم.
