سایت خبری پرسون_ نو شدن هر چیزی مترادف است با آغاز شکفتن و پوست اندازی افکار و اعمال و آغاز سال نو هم بر همین سیاق در خاطر ما می چرخد.
سه سال اخیرِ کشور در شرایط سخت و پر مخاطره ای بر مردم گذشت.
سال های پر اضطراب و توام با استرس های اقتصادی و روانی که سخت ترین آنها را می توان سال ۹۹ دانست، سالی که می توان آن را یکی از سخت ترین سالهای قرن برای مردم معرفی کرد.
تحریم های ظالمانه، فشار اقتصادی، تورم کمرشکن، بیکاری و همه اینها با چاشنی غمناک کرونا که ضربه سهمگینی را بر پیکر ملت و کشور وارد کرد.
متاسفانه در کنار همه این بحرانها که یکی از آنها می تواند کمر محکم ترین اقتصادهای دنیا را بشکند؛ بحران «مدیریت و کشمکش های سیاسی» بود که بار گران مشکلات کشور گردید.
در جوامع بشری (توسعه یافته و توسعه نیافته) هر وقتی بحرانی بر ملتی حادث گردد، عموما یکصدا و متحد برای رفع و مدیریت بحران با کمترین خسارت همدل و همدست می شوند، اما در کشور ما انگار بحرانها فرصتهای خوبی برای تسویه حسابهای سیاسی و به زیر کشیدن های انتخاباتی است و بجای چاره اندیشی برای حل مشکلات مردم، برخی ها عزم خود را برای بحران افزایی و تعمیق مشکلات جزم تر می کنند.
در ایران ما بجای در کنار هم بودن، در مقابل هم بودن رسم است.
در چنین شرایطی نه تنها بحرانی حل نمی شود بلکه چالش ها و آسیب های ملت فراوان تر می گردد.
در اینچنین فضایی مدیریت های « ناشایست و رانتی» هم بر گُرده ملت سنگینی می کند.
مدیرانی که نه تنها در حوزه مسئولیت خود تخصص و توانی نداشته بلکه هیچ هنری جز کسب رضایت پدرخوانده هایشان و مدیران بالادستی ندارند.
وقتی جامعه ای دچار بحران بشود و مردم درگیر عمیق ترین چالش های متصور باشند و کسی هم باری از دوش مردم بر ندارد و بلکه بر عکس بار را سنگین تر کنند و در بطن آنهم بحرانِ مدیریت هم خودنمایی کند، طبیعتا جامعه راه به مسیر نجات نبرده و روز به روز در باتلاق فروتر می رود.
سال های اخیر را می توان مصداق همین الگو دانست و سال ۹۹ را نماد عینی آن دید. سالی که مردم در مرکز دایره مشکلات بودند و کشور با دهها بحران روبرو شد.
متاسفانه در حاشیه این دایره تماشاچی های زیادی داشتیم که بجای گرفتن دستهای رنجور و ناتوان مردم در فکر کرسی های سبز و یا مدیران زیادی داشتیم که بجای تدبیر راه حل ها، به تشدید معضلات پرداختند.
امیدوارم سال ۱۴۰۰ بر مدار آرامش، همدلی، رونق و موفقیت بچرخد و کَشتی کشور به ساحل آرامش برسد.
سیدعلاءالدین حیدری
