وزیر میراث فرهنگی و گردشگری:
به گزارش سایت خبری پرسون، اولین طرح مدنظر دولت برای «انجام مسافرت‌های ایمن در تعطیلات عید ۱۴۰۰» از «تدارک کانال اختصاصی» برای سفرهای نوروزی حکایت دارد که با مقاصد اکثریت مسافران ناهمخوان و بیگانه است. این طرح می‌گوید شرط صدور مجوز مسافرت، «استفاده از تورهای نوروزی» یا «رزرو محل اقامت» است. این درحالی است که بیش از دو‌سوم مسافران نوروزی، به‌خصوص در این دوره کرونایی به شکل شخصی و به قصد طبیعت‌گردی یا سفر به محل زندگی اقوام، برنامه مسافرت خود را برنامه‌ریزی می‌کنند.
«ردیف مسافران پیاده‌شده از هواپیما بین ردیف‌های سالن خروجی پیچ می‌خورد تا به متصدی برسد. او نگاهی به پاسپورت هر نفر می‌اندازد و اسم هتل محل اقامت را جویا میشود و در ادامه به داده‌های محل اقامت نگاهی می‌اندازد. مسافران می‌دانند در صورت عدم‌داشتن چنین اطلاعاتی کارشان با مشکل مواجه خواهد شد، از این‌روست که پیش‌تر هتل محل اقامت را رزرو کرده و تصویری از برگه را در گوشی همراه‌شان ذخیره کرده‌اند. صف دور و دراز به ساعتی نکشیده برچیده میشود و مسافران هر‌کدام سوار بر تاکسی در مقصد سفر پراکنده می‌‌شوند.» نوروز ۱۴۰۰ قرار است برای مسافرانی که ترجیح می‌دهند خارج از تور و به شکل شخصی سفر کنند شبیه چنین ضوابطی در نظر گرفته شود.
نه فقط در سفرهای هوایی که در کل سفرها از جمله سفرهای زمینی. ولی تیموری، معاون گردشگری وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در گفت‌وگویی درباره سفرهای نوروزی اعلام کرده است برای افرادی که خارج از تورهای برنامه‌ریزی شده اقدام به سفر نوروزی کنند، ارائه رزرو مرکز اقامتی مجاز الزامی است.
به‌نظر می‌رسد مقامات مسوول و متولیان گردشگری درصدد هستند نوروز ۱۴۰۰ را با کمترین نگرانی برای ورود به موج‌های بعدی کرونا گذرانده و در عین حال دوران رکود و افسردگی کرونا که بر قشرهای مختلف مردم از جمله دوستداران سفر و دست‌اندرکاران سایه انداخته را هم پشت‌سر بگذارند. با این حال چنین تصمیم‌هایی به‌نظر می‌رسد در اجرا با چالش‌های جدی مواجه شود. انگیزه سفر برای کسانی که به سفرهای شخصی می‌روند متنوع است. بخش بزرگی از این گردشگران این ایام را فرصت مناسبی برای سر زدن به خانواده و بودن در کنار آنها می‌دانند.
حال چطور میشود از کسی که نوروز را در کنار پدر و مادر قرار است بماند برگه رزرو مرکز اقامتی را جویا شد و درعین حال اگر کسی چنین موردی را برای سفرش عنوان کرد، گفته‌هایش را راستی‌آزمایی کرد. بخش دیگری از مسافران نوروزی کسانی هستند که در زمره طبیعت‌گردان می‌گنجند. آنها عموما محل اقامت‌شان عرصه‌های طبیعی است و ترجیح می‌دهند در مناطقی چادر بزنند که نشانه‌ای از تمدن و جامعه انسانی نباشد. این گروه چطور می‌‌توانند گواهی برای محل اقامت‌شان ارائه کنند وقتی سبک سفرشان اصولا با اقامت در هر محل سرپوشیده‌ای ناسازگار است؟ اگر کسی عنوان کند تنها قصد عبور از یک شهر خاص را دارد چطور میتوان به گفته‌هایش اعتماد کرد و از او برگه رزرو محل اقامت را درخواست نکرد؟ بخش مشکل‌تر آنکه به چه شکل این مجوزها کنترل میشود؟ در یک فرودگاه یا پایانه مسافربری کنترل مسافران شاید مقدور باشد اما آیا چنین راهکاری برای ورودی شهرها هم امکانپذیر است؟ از چه زمانی این کنترل‌ها انجام میشود؟ آیا از روزهای پایانی اسفند خواهد بود یا از ابتدای فروردین شاهد اعمال چنین مقرراتی هستیم؟ چه نهادی قرار است این کنترل‌ها را انجام دهد؟ و آیا تفاوتی بین شهرهای گردشگرپذیر و سایر شهرها در این زمینه وجود دارد؟
موضوع دیگری که ممکن است سخنان مدنظر تیموری را با پرسش(ابهام) مواجه کند این است که ارائه مجوز محل اقامت بر چه مبنایی صورت می‌گیرد. آیا بر این اساس میتوان ورود تعداد گردشگران به مقصد را مدیریت کرد و به این ترتیب پروتکل‌های مرتبط با شیوع‌کرونا کنترل شود؟ آیا متولیان گردشگری درصددند با این مجوزها رونقی به کسب و کار محل‌های اقامت اعم از هتل‌ها، مهمانپذیرها و... بدهند؟
منبع: دنیای اقتصاد
