به گزارش سایت خبری پرسون، امضای الکترونیک به هر تأییدی اطلاق می‌شود که به صورت الکترونیک ایجاد شده و ممکن است یک علامت، رمز∗، کلمه، عدد، یک نام تایپ شده، تصویر دیجیتال یک امضای دست‌نویس، یا هر نشان الکترونیک اثبات هویت باشد که توسط صادرکننده یا قائم مقام وی اتخاذ و به یک قرارداد یا هر سند دیگری ملحق شده باشد.
بر اساس ماده 7 قانون تجارت الکترونیکی مصوب سال 1382، امضای دیجیتال به تنهایی و بدون نیاز به امضای دستی برای قانون کفایت می‌کند. بنابراین در موارد مختلف می‌توان از گواهی امضای دیجیتال استفاده کرد.
بواسطه وجود این امضا، می توان “اسناد الکترونیکی” را به صورت “الکترونیکی” امضا نمود. همچنین برای ورود و استفاده از سامانه های تحت وب که حساسیت و امنیت بالایی دارند، می توان از مکانیزم امضای دیجیتال استفاده نمود.
این یعنی برای توسعه دولت الکترونیک و غیرحضوری کردن فرایندها، جلوگیری از ارائه چند باره اسناد و مدارک و احراز هویت حضوری و به خط کردن مردم جلوی ادارات و دفاتر پیشخوان و پلیس بعلاوه ۱۰، باید هر ایرانی یک امضای دیجیتال داشته باشد.
اما باید بدانید که برای داشتن امضای دیجیتال، حداقل باید 250 هزار تومان برای صدور گواهی، خرید توکن و رفت و آمد به دفاتر اسناد رسمی هزینه کنید. هزینه ای در حدود یک ماه یارانه یک خانواده 5 نفره!
