این روزها بیشترین کلمه‌ای که بسیاری از خانواده‌های ایرانی بعد از کلمۀ «کرونا» به کار می‌برند کلمۀ «شاد» است. چون فرزندان دلبند آن‌ها تقریباً هر روز صبح باید گوشی به دست به مدرسه‌ای به نام «شاد» بروند. البته مدرسه‌ای که مجازی‌ست و قرار است راه اصلی دور زدن کرونا برای دانش‌آموزان ایرانی باشد...
سایت خبری پرسون- تا اینجا خیلی خوب به نظر می‌رسد، اما واقعیت این است که وقتی پای صحبت استفاده‌کنندگان اصلی شاد یعنی دانش‌آموزان، والدین دانش‌آموزان، معلمان و مسئولین مدارس می‌نشینی تازه متوجه می‌شوی که شاد بخلاف اسم و رسمش، خیلی وقت‌ها هم ناشادی به بار آورده است. ناشادی‌هایی که بخلاف ادعای مسئولین آموزش و پرورش کاهش قابل ملاحظه‌ای نداشته است. اما این مشکلات چیست و چرا کاهش نیافته است؟
اولین مسئله‌ای که از همان آغاز کار شاد، ذهن بسیاری از پیگیران و دغدغه‌مندان عدالت آموزشی را به خود مشغول کرد پوشش‌دهی شاد بود. شاد دست‌کم یک موبایل هوشمند می‌طلبد؛ وسیله‌ای که نه تنها بسیاری از دانش‌آموزان ندارند بلکه اصلاً برخی پدرها و مادرهای آبرومند نیز از داشتن آن محروم‌اند!
فرقی هم نمی‌کند کدام آمار آموزش و پرورش را دربارۀ پوشش‌دهی شاد بپذیریم چه 7 درصد، چه 20 درصد و چه 30 درصد، به هر حال بسیاری از دانش‌آموزان ما از شاد محروم هستند و این بخلاف عدالت آموزشی است.
اما اگر این نگاه آرمان‌گرایانه را کنار بگذاریم و واقعیت را بنگریم، در چنین شرایطی آن‌هم با وضع اقتصادی موجود در کشور، مگر کار دیگری هم می‌شد انجام داد؟ تنها کاری که می‌شد انجام داد استفاده حداکثری از ظرفیت صداوسیما بود که تا حدودی جای خالی شاد را پر کند که خوشبختانه این اتفاق افتاده است بنابراین به عقیدۀ نویسنده، دربارۀ عدالت آموزش مجازی دست‌کم تا امروز نمی‌شود به مسئولین آموزش و پرورش خرده گرفت البته به جز آمارهای متناقضی که در این‌باره منتشر کردند.
بیشتر بخوانید:
نگاهی به چالش های آموزشی اپلیکیشن شاد
ضعف آنتن دهی و اینترنت مهمترین شکایت مردم بهارستان از اپراتورها +گزارش تصویری
دومین مسئله‌ای که دربارۀ شاد مطرح شده است و به عقیدۀ بسیاری از استفاده‌کنندگان اصلی آن، همین هم اشکال اصلی شاد است مسئلۀ سرعت آن است.
نویسندۀ این سطور به عنوان یک فعال رسانه که خودش معلم نیز هست و از ابتدای راه‌اندازی شاد یعنی اواخر فروردین امسال تا به امروز از شاد استفاده کرده است، شهادت می‌دهد که متأسفانه سرعت شاد از ابتدا تاکنون کند بوده و هست و تغییر محسوسی هم نکرده است. این را هم فقط نویسنده ادعا نمی‌کند، بلکه بسیاری از دانش‌آموزان وی و همکاران‌اش در سراسر کشور که با آنان در ارتباط است تصدیق می‌کنند و مستنداتش هم برای پاسخگویی احتمالی موجود است! و باز هم متأسفانه آنچه در این‌باره به شدت ناراحت‌کننده است این است که مسئولین مثل عدم صداقت‌شان در ارائۀ آمارهای پوشش‌دهی شاد، در اینجا هم صداقت به خرج نداده و گرچه منکر کندی شاد نمی‌شوند اما طوری وانمود می‌کنند که گویی سرعت شاد هر روز در حال بهبود است!
خاطرم هست آخرین‌باری که وزیر آموزش و پرورش وعدۀ بهبود سرعت شاد را داد فردای آن روز شاد طوری قطع شد که درس ابتدای ظهر را تا غروب آفتاب نتوانستم ارائه بدهم. یک لحظه فکرش را بکنید که نیمی از روز هر چند دقیقه سراغ موبایل‌تان می‌روید تا فقط یک فایل صوتی چند دقیقه‌ای را برای ده‌ها دانش‌آموزی که آن‌طرف منتظر هستند ارسال کنید! یعنی اگر به روش سرخ‌پوست‌ها می‌خواستید با دود پیام بفرستید احتمالاً همان یکی دو ساعت اول کار تمام بود.
البته شاید تصور کنید که لابد مسئولین دلسوز دستور داده بودند تغییرات اساسی در شاد ایجاد شود و فردای آن روز همه‌چیز عالی بوده است اما متأسفانه فردای آن روز هم تغییر محسوسی وجود نداشت! و فردای فردای آن روز و... تا همین امروز!
ناگفته نماند که چند روز پیش، سیدحسن الحسینی، مسئول شاد، در صداوسیما حاضر شد و گفت چون تعداد تماس‌ها با پشتیبانی شاد کم شده یعنی مشکلات شاد کم شده است!!!
سؤال این بندۀ حقیر از جناب الحسینی این است: آیا واقعاً نمی‌توانید تصور بفرمایید که ممکن است کم شدن تماس‌ها با پشتیبانی شاد بخاطر ناامیدی تماس‌گیرندگان از برطرف شدن مشکلات شاد باشد؟! و واقعاً این چه ملاکی است که مطرح فرمودید؟! به قول جناب رئیس دولت، چرا به مردم آدرس غلط می‌دهید؟! چرا آمارهای دقیق و قابل استناد را منتشر نمی‌کنید؟!
اما دلخوری ما از اقدامات وزارت آموزش و پرورش در مورد آموزش مجازی زمانی به اوج خود می‌رسد که بر مبنای نظرات کارشناسی طراحان اپلیکیشن متوجه بشویم تنها چیزی که برای افزایش سرعت شاد نیاز بوده و هست طراحی بک اند (back end) مناسب برای آن است! به عبارت دیگر، متأسفانه 9 ماه از ورود کرونا به کشورمان گذشته اما مسئولین آموزش و پرورش برای توسعۀ آموزش مجازی حتی مجموعۀ مناسبی برای طراحی یک اپلیکیشن آموزشی انتخاب نکرده‌اند و همین عملکرد، مشکل اصلی شاد را پدید آورده است.
اما واقعاً چرا یک وزارتخانۀ عریض و طویل به نام آموزش و پرورش با گذشت ماه‌ها حتی نتوانسته است مجموعه‌ای مناسب برای طراحی شاد در نظر بگیرد؟ خصوصاً که در سه ماه تعطیلات تابستان، فرصت نسبتاً زیاد و مناسبی هم داشته چون استفاده‌کننده‌ای هم از شاد نداشته است!
شاید پاسخ به این پرسش زمانی روشن شود که بدانیم مسئول شاد، یعنی آقای الحسینی حتی بخلاف قانون چنین مسئولیتی دارد، چون بازنشسته است! توجه بفرمایید، مسئول اپلیکیشنی بازنشسته است که آموزش 12 میلیون دانش‌آموز به آن گره خورده است و حداقل در این یک مورد انتظار می‌رفت کار به یکی از صدها جوان ایرانی توانا در حوزۀ طراحی اپلیکیشن سپرده شود تا مجموعه‌ای کامل از خبرگان طراحی اپلیکیشن را جمع کرده و اپ به درد بخوری ارائه دهند. اما با کمال تأسف، این انتظار برآورده نشد! همان‌طور که در این سال‌ها آن‌قدر نشده و نشده و نشده که می‌توانید کلکسیونی از مهندسان نخبۀ ایرانی را از نسل‌های مختلف در مراکز تحقیقاتی، پژوهشی و اجرایی درجه یک کشورهای صنعتی مشاهده بفرمایید...
به هر روی از آنجا که حدود دو ماه پیش، جناب وزیر آموزش و پرورش یکی از همکاران فرهنگی‌ام را بابت یک کاریکاتور به 45 ضربه شلاق محکوم کرد (گرچه با اوج‌گیری فشار رسانه‌ها کوتاه آمد) و از شما چه پنهان، پوست به استخوان چسبیدۀ معلم جماعت توان همان 45 ضربه را هم ندارد پس به قول جناب مولانا: سخن کوتاه باید، والسلام.
نویسنده: شهریار شریعت
