به گزارش پرسون؛ از همان ابتدا و با تماشای نمای بیرونی عمارت عکاسخانه مانی می‌توان متوجه تفاوت‌های آن با سایر ساختمان‌های قدیمی شهر شد. تراس‌های بزرگ، پنجره‌های تمام قد و به تعداد زیاد و ستون های چوبی و .. برخی از نقطه تفاوت این بنا با دیگر عمارت‌های مجاور و هم‌دوره آن است.
عمارت عکاسخانه مانی پیش از آنکه به دومین عکاسخانه شیراز بدل شود، دفتر بانک اسقراضی روسیه بود؛ همان عمارت سه طبقه که سال ۱۲۹۵ ساخته شد و ۱۵ سال یعنی تا سال ۱۳۱۰ بانک بود و پس از آن، عکاسخانه شد تا شیراز گام دوم را بعد از گشایش عکاسخانه فردوسی، در مسیری که پیشتاز آن شده بود، بردارد.
از آن سال تا اوایل دهه هفتاد، عکاسخانه را خانواده‌های چهره‌نگار و اصلاحی، از عکاسان بنام شیرازی، سرپا نگاه داشتند اما به یکباره، عکاسخانه تعطیل شد و در اوج شهرت، رها شد تا به ژرفنای فراموشی و گمنامی سقوط کند. خانواده چهره‌نگار تنها پنج سال بعد از اولین عکاسخانه شیراز، مانی را افتتاح کردند و سال‌ها میرزا مسیح‌الله چهره‌نگار، میرزا نصرالله چهره نگار و امرالله اصلاحی عکاسان آن بودند که این مرکز فرهنگی و هنری مهم را سرپا نگاه داشتند.
اگرچه طی این سال‌ها گزارش‌هایی از این ساختمان منتشر شد اما امروز همان تَرَک قدیمی یکی از دیوارهای اصلی عمارت، پیشروی کرده و البته شهرداری شیراز هم بیکار ننشسته و اخطاریه‌ای خطاب به مالکان و مستاجران دکان‌های زیرین ساختمان صادر و خطرساز بودن آن را ابلاغ کرده است؛ همان ساختمانی که قرار بود آن را به موزه عکاسی بدل کنند.
عمارت سالخورده‌ی مانی هر روز بیش از گذشته فرسوده شده و مخاطرات آن برای ساختمان‌های مجاور، دکان‌های زیرین و البته عابران بیشماری که مدام از پیاده‌رو می‌گذرند، بیشتر و بیشتر می‌شود؛ ساختمانی که شماره ثبت در فهرست میراث فرهنگی را دارد اما نه وعده شهرداری و نه ثبت شدن در فهرست میراث، مانع از فرسودگی این بنا نشده است.
عبدالرضا نصیری اصل، معاون میراث فرهنگی استان فارس در پاسخ به این سئوال که آینده عمارت مانی چه خواهد شد؛ شرایطی را توضیح داد که نشان از نبود توان مالی برای مرمت این عمارت بود.
نصیری افزود: داستان همیشگی ما همین است. تعداد اماکن ثبت شده نسبت به میزان اعتباراتی که میراث فرهنگی در اختیار دارد خیلی بیشتر است. تنها راه حفظ بناهای ثبت شده تسهیل سرمایه‌گذاری بخش خصوصی است.
معاون میراث فرهنگی استان فارس، معتقد است که با توجه به شرایط فعلی تنها راه ادامه حیات عکاسخانه ی مانی و البته دیگر اماکن ثبت شده، سرمایه‌گذاری بخش خصوصی است.
وی خاطرنشان گرد: اصلا اینطور نیست که وقتی مکانی به ثبت می‌رسد بودجه مرمت برای آن در نظر گرفته شود، اداره کل ثبت حریم در تهران، متاسفانه بدون اینکه در نظر داشته باشد چه کسی می‌خواهد از مکان به ثبت رسیده حفاظت کند اماکن را ثبت می‌کند. بودجه اداره کل حفظ و احیای بناها، بافت‌ها و محوطه‌ها مشخص است؛ مشخص است که چه مقدار پول وجود دارد که بین استان‌ها تقسیم می‌شود، اداره کل ثبت و حریم اما اصلا برایش اهمیتی ندارد که پس از اینکه مکانی را ثبت می‌کند این بودجه حفاظت از کجا تامین می‌شود.
نصیری گفت: برای دیوار ساختمان مانی دو راه وجود دارد؛ نخست اینکه با نیروهای خود حفاظت موقت انجام دهیم که اصلا دائمی نسیت، دوم اینکه، مالک را تشویق به سرمایه‌گذاری کنیم.
ادامه حیات عمارت مانی به معضلاتی پیوند خورده که آینده این عمارت را مبهم می‌کند؛ مشاع بودن ساختمان، نبود اعتبارات کافی برای رسیدگی به ساختمان‌های دارای شماره ثبت ملی در شهری نظیر شیراز و استانی همچون فارس با آن گستره‌ی آثار و ابنیه‌ها و گرفتاری‌های متعدد شهرداری و البته شرایط اقتصادی امروز که نگهداری یک عمارت را به رده‌های آخر اهمیت، به لحاظ اجرای طرح‌ها سقوط داده است.
آنچه در این میان اهمیت دارد اینست که نهادهای متولی بستری را برای سرمایه‌گذار بخش خصوصی فراهم کنند تا بی دغدغه و به راحتی، امکان کار برایش فراهم شود و تمایل برای حضور و فعالیت داشته باشد، فضایی که با وجود همه حرف‌ها و وعده‌های حمایتی، همچنان اندر خم اولین کوچه مانده است.
منبع: ایسنا