به گزارش سایت خبری پُرسون، پیوند تاریخی افکار عمومی مصر با آرمان فلسطین، دولت را در مواجهه با خشم مردمی بالقوه و تجمعات همدلی با فلسطینیها قرار داد. قاهره با مدیریت رسانهای، محدودیتهای امنیتی و اقدامات پیشگیرانه توانست تجمعات را کنترل کرده و چارچوب نظم عمومی را حفظ کند، بدون آنکه خود را در دید افکار عمومی ضد فلسطین نشان دهد.
فشارهای خارجی؛ تعادل میان خواستههای متضاد
در عرصه بینالمللی، مصر بین فشار کشورهای غربی و برخی دولتهای عربی برای هماهنگی با سیاستهای اسرائیل و انتظارات گروههای حامی فلسطین قرار گرفت. پاسخ قاهره شامل محکومیت علنی حملات اسرائیل، حمایت از مردم غزه، فشار برای آتشبس و ارسال کمکهای انسانی بود که توانست تعادل نسبی میان طرفهای مختلف را حفظ کند.
افول نقش منطقهای و تلاش برای بازسازی نفوذ
کاهش وزن ژئوپلیتیکی مصر پس از آغاز جنگ، این کشور را به احیای روابط فعال با قدرتهای منطقهای مانند ترکیه و ایران و حفظ نقش میانجیگری میان اسرائیل و حماس واداشت. بازگرداندن نیروهای امنیتی تشکیلات خودگردان به گذرگاه رفح و مدیریت بخشهایی از غزه، تأکیدی بر تلاش مصر برای باقی ماندن به عنوان بازیگر کلیدی در آینده منطقه بود.
طرح آینده غزه؛ ابعاد سیاسی و اقتصادی
طرح مصر برای آینده غزه چندلایه بود: تقویت جایگاه داخلی و حمایت از فلسطینیها، کاهش نفوذ حماس، آموزش نیروهای تشکیلات خودگردان، مشارکت شرکتهای ساختوساز و ارتش در بازسازی، و جذب سرمایه خارجی از شورای همکاری خلیج فارس و سرمایهگذاران بینالمللی. این برنامه نه تنها اهداف اقتصادی داشت بلکه جایگاه منطقهای مصر را نیز تثبیت میکرد.
مدیریت بالقوه اعتراضات داخلی
پیوند تاریخی مردم با ارتش و حساسیت افکار عمومی نسبت به فلسطین، هرگونه اعتراض داخلی را پیچیده میکرد. قاهره با مدیریت هوشمندانه فضای سیاسی و جذب کمکهای خارجی، توانست موج احتمالی اعتراضات را کنترل کند، اما هر شکاف جدید میتواند ثبات داخلی و نقش منطقهای مصر را تحت تأثیر قرار دهد.
راهبرد دوگانه مصر؛ مدیریت فشارها و حفظ نقش منطقهای
مجموع اقدامات مصر پس از هفتم اکتبر نشاندهنده راهبردی دوگانه بود: مهار فشارهای داخلی و خارجی و جلوگیری از افول نقش منطقهای. این سیاست چندسطحی با بهرهگیری از ابزارهای دیپلماتیک، امنیتی و اقتصادی دنبال شد و آینده آن وابسته به توان مصر در مهار بحران اقتصادی و حفظ انسجام سیاسی-اجتماعی است.
منبع: تسنیم