نامزدهایی که همه خود را مدعی نجات کشور می‌دانستند و پدر علم اقتصاد ایران، چرا در مورد وضعیت کرونایی کشور حرف نزدند؟
مصطفی داننده
قالیباف منتظر آمدن رئیسی بود. اگر رئیس قوه قضاییه وارد عرصه رقابت نمی‌شود، رییس مجلس به سرعت راهی وزارت کشور می‌شد و برای انتخابات ثبت نام می‌کرد.
ماجرا خیلی پیچیده نیست. ما برای سروسامان دادن به اقتصاد فشل این روزهای کشور، احتیاج به یک توافق خوب داریم.
برای یک بار هم که شده دست از شعار دادن برداریم و با عمل خود کیفیت‌مان را به جهان نشان بدهیم.
او به راحتی آنچه که فکر می‌کرد را گفت. برخلاف برخی‌ها که شاید نظراتی دُگم‌تر از علی مطهری در مورد زنان داشته باشند اما وقتی به تریبون می‌رسند ....
چندان حرف‌های وزیر بهداشت خوانده نمی‌شود و دیگران برای شرایط کرونایی کشور تصمیم می‌گیرند. تصمیم‌هایی که از آبی و زرد، ما را وارد مرحله قرمز جگری کرده است.
در این کشور مشخص شده است که مسئولان همیشه بی‌گناه هستند و مقصر مردم هستند و کاسه و کوزه‌ها سر آنها می‌شکند.
توافق ایران و چین 25 ساله است و هر روز می‌شود در مورد آن و بندهای توافق شده حرف زد. خبر درگذشت آزاده نامداری و نوع مرگ او، نهایتا امروز و فردا به حاشیه می‌رود .
در بازار دست روی هر کالا و جنسی بگذاری، گران است. مگر می‌شود همه را نخرید؟ پس مردم چگونه زندگی کنند و چطور زنده باشند؟
فکر می‌کنند با فیلتر کردن و بستن، ماجرا تمام می‌شود. نمی‌دانند آن زمان که استفاده از دستگاه ویدیو در ایران ممنوع بود، خیلی از مردم راکی، رمبو را می‌شناختند و آهنگ فیلم شعله و ملکه مارها را از حفظ بودند.
وزیر بهداشت، خیلی شبیه مربیان فوتبال در کنفرانس‌های بعد از بازی شده است. به دنبال مقصر می‌گردد تا نشان دهد که او بی‌تقصیر است.
مردم برای خرید روغن شهر را زیر پا می‌گذارند تا مجبور به خرید روغن 100 هزارتومانی ذرت نشوند. مردم با چنگ و دندان پول خود را نگه می‌دارند تا شرمنده خانواده خود نشوند.
یک و نیم میلیون تومان عیدی برای 10 سال قبل هم کم بود چه برسد به این روزها که میلیون دیگر تبدیل به یک شوخی شده است.