به گزارش سایت خبری پرسون، حمیدرضا بوستانی در یادداشتی نوشت: متقاضیان، در جریان تازه‌ترین قرعه‌کشی ایران خودرو، ۸۴ هزار و ۵۸۸ میلیارد تومان وجه نقد به حساب‌های وکالتی خود واریز نموده‌اند که این میزان حدوداً معادل ارزش کل سهام ایران خودرو در تابلوی بورس است. به این‌ترتیب، با مبلغ بلوکه شده برای قرعه‌کشی خرید چند هزار دستگاه، می‌توان کل سهام ایران خودرو را به صورت یکجا در بورس خرید. این در حالی است که آمار نشان می‌دهد شانس برنده شدن در این قرعه‌کشی لاتاری گونه برای برخی خودروها، مانند پژو پارس، کمتر از یک درصد است.
متاسفانه، مسئولان به جای حل ساختاری مشکلات صنعت خودرو، اوج ابتکار عملشان آن است که با طرح ایده حساب وکالتی، مبالغی را گروگان گیرند به این امید که متقاضیان واقعی اقدام به ثبت‌نام کنند. به گزارش روزنامه همشهری، در این ثبت‌نام، ۹۴۰ هزار نفر از متقاضیان فقط در طرح عادی شرکت کردند که محاسبات نشان می‌دهد سود بانکی وجوه بلوکه شده این مبلغ به ازای هر روز، رقمی معادل ۴۸.۶ میلیارد تومان و به ازای یک هفته ۳۴۰ میلیارد تومان است. با این شرایط، به نظر می‌رسد این تصمیم برای تصمیم سازان بی برکت نبوده است. نه می‌خواهم از عرضه خودرو در بورس دفاع کنم، نه به ایده ایجاد حساب وکالتی خرده بگیرم، ولی واقعیت آن است که با این دست اقدامات، مشکل حل نمی‌شود.
حق مردم ما این نیست که برای خرید خودروهای کم کیفیت تولید داخل سرمایه‌شان گروگان گرفته شود. حکایت بازار خودرو، چیزی بیش از یک طنز تلخ نبوده که اکنون با ۳ نرخ متفاوت برای یک محصول یکسان دست وپ نجه نرم می‌کند. مهدی خطیبی، مدیرعامل ایران‌خودرو، پیش از این گفته بود که در سه سال گذشته ۳۵۰ هزار میلیارد تومان از جیب مردم، خودروسازی و سهامداران، خارج و به جیب سودجویان رفته است.
اختلاف قیمتی یک خودرو بین بازار و کارخانه، رانتی ایجاد می‌کند که معادل چند برابر حقوق سالانه یک کارگر می‌باشد. حال اگر مثلاً قیمت یک پژو پارس واقعاً ۵۰۰ میلیون تومان است چرا به قیمت ۲۰۰ میلیون تومان عرضه می‌شود که منشأ ایجاد رانت باشد و اگر نیست چرا به اندازه تقاضای بازار عرضه نمی‌شود تا پاسخگوی نیاز متقاضیان باشد. مگر همین سعید لیلاز، قائم مقام ایران‌خودرو دیزل- به نقل از روزنامه دنیای اقتصاد- نگفته است که تحریم‌ها نمی‌تواند به ما آسیب بزند؟ مگر ایشان نگفته‌اند واردات خودروی سواری به ایران تحریم نیست؟ پس، اگر تحریم جایگاهی در معادله چند مجهولی بازار خودرو ندارد چرا مشکل تقاضا را با واردات یا تولید کافی حل نمی‌کنید تا جامعه بیش از این اسیر رانت و فساد نباشد؟حمایت از تولید داخل متفاوت است با انحصارگری و فشار بر گرده مردم به بهانه ایجاد اشتغال.
اتفاقی که اکنون در حال وقوع بوده آن است که به بهانه حمایت از تولید ملی، تیشه به ریشه رفاه و آسایش مردم زده می‌شود. بازاری که با رفاه مستقیم مردم سروکار دارد به حیاط خلوتی برای دلالی تبدیل شده و مسئولان نیز خواسته یا ناخواسته، با تصمیمات اشتباه خود، از این رویه حمایت می‌کنند. بازار خودرو فقط مشتی نمونه خروار نابسامانی در عرصه‌های مدیریتی کشور ما می‌باشد. در سایرعرصه‌ها وضعیت تا همین حد نابسامان است فقط شاید تا این حد عیان نباشد. با همین دلار بیش از ۴۰ هزار تومان و با همین دستمزدی که در ایران قابل مقایسه با کشورهای خارجی نیست، ما خودروهای وارداتی را ۳ برابر گران‌تر از خارجی‌ها می‌خریم. درحالی‌که در بسیاری از کشورها مانند استرالیا، آلمان، ایرلند و لوکزامبورگ، حداقل دستمزد سالانه حدود ۲۰ هزار دلار است، در ایران حداقل دستمزد به اندکی بیش از ۱۰۰۰دلار در سال می‌رسد. از طرفی خودرویی مانند کیا سراتو در ایران بیش‌از سه میلیارد تومان قیمت دارد درحالی‌که قیمت جهانی آن اندکی بیش از یک میلیارد تومان می‌باشد.
این نشان از تحمیل یک رنج مضاعف بر مردم دارد. حداقل دستمزد در کشور ما یک دهم استرالیا هم نیست ولی خودرو سه برابر آنجا قیمت دارد. مشخص نیست مردم ما از چند جهت باید متضرر شوند؟ از درآمد به نسبت ناچیز یا از هزینه‌های به نسبت سر به فلک کشیده؟ همین حکایت را می‌توان به بازار مسکن، ارز و... نیز تعمیم داد. با این شرایط، به نظر می‌رسد اصطلاح جدیدی به نام خود تحریمی را می‌بایست به ادبیات سیاسی و اقتصادی جامعه ما وارد نمود.
منبع: آفتاب یزد
