به گزارش سایت خبری پرسون، دکتر مهری طیبی نیا جامعه شناس فرهنگی در یادداشتی اختصاصی برای پُرسون نوشت: شاید مهمترین بخش تعطیلات، تقویت حس تعلق به خانواده است، تعلقی که باید به حد یک احساس دلبستگی به پدرو مادر نزدیک شود.
ما برای تغییر زندگی معمولی و ملالت بار نیازمند معنای اخلاقی برتر هستیم؛ وقتی تجربه های هیجان انگیز از معنای زندگی نداریم، یعنی معناها و سخنان فرهیختگان را از زندگی بیرون رانده ایم و دانش آموختگان، دیگر الهام بخش ما نیستند.
در وضعیتی که عناصر یادگیری اساسی ما ناپدید شوند، معناها هم به مرز اضمحلال می رسند.
از دست رفتن چسبیدگی درونی اعضای خانواده، نتیجه مدرسه و حیات سیاسی نیست، بلکه مربوط به خانواده ای است که توان حفظ معناها در درون خودش را ندارد و به تبلیغات بیرون از خانه تکیه کرده است.
«زبان مشترک» در خانواده عامل مهمی از همبستگی بنیادین خانوادگی است،
«تعلیم و تربیت اخلاقی» هنوز باید جزیی جدایی ناپذیر از خانواده باشد،
خانواده باید «باور معنوی» خود را حفظ کند. باید امیدوار بود که بچه ها در خانواده فقط بزرگ نمی شوند، بلکه تربیت می شوند. خانواده شادکام، دارای یک جهان بینی با الگوهای سطح بالایی از عمل و حس عمیق ارتباط با دیگران است. فطرت خانواده، تربیت انسان متمدن است. هنوز «کتاب خانواده» باید درس درست و غلط، خیر و شر و حکمتی از راه های پیش روی انسان به اعضایش یاد بدهد. والدین نیازمند اقتدار اخلاقی هستند، اقتداری که دانش گذشته را پرمایه انتقال دهد و با تجویز برای آینده ای که پایانش باز است، سرایت دهنده قوانین اخلاقی باشند؛ قواعدی که بیش از پیش شایسته شیوع در جامعه است.
با ناپدید شدن باورها در خانواده، تعریف خانواده فقط یک «باهم بودگی گذراست»؛ همه با هم غذا می خورند، بازی می کنند، سفر می روند ولی با هم فکر نمی کنند. خانواده نیاز به «زندگی فکری» دارد و حد اعلای زندگی فکری خانواده، شبکه های اجتماعی، تلویزیون و … نیست.
زندگی فکری خانواده در حقایق فاخری است که در انفجار اطلاعات گم شده است؛ چیزی که آدم های ساده و پیچیده، فقیر و ثروتمند و پیر و جوان را به هم پیوند بدهد.
باور کنید که به غیر از مهارت، تخصص و موفقیت هنوز حکیم و خردمند می خواهیم که نظم عالم را به ما یادآوری کنند.
بدون کتاب خانواده، ذهن به تربیت اخلاقی تجهیزنشده و مبنایی برای نارضایتی و ناامیدی از همه ابعاد زندگی، بدون تصور جایگزین دارد. شناخت تفاوت انسان ها، رفتارها و انگیزه ها، در غیاب دانش فاخر ناممکن است.
ما نیازمند یادگیری واقعی از متفکرانی هستیم که بتوانند سازه معنوی برپا کنند؛ مفسرانی که سازندگان حیات ما و فرزندانمان باشند.
منبع: پُرسون