یادداشت؛

" هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق"

شجریان بیش از به پنج دهه زبان به آواز متکلم و به ترانه مترنم و لبان به خنده متبسم بود.

سایت خبری پرسون- زمانی که با خبر درگذشت استاد بزرگ موسیقی ایران غمگین و فسرده بودم و آواهای آن خنیاگر عشق را زمزمه می­کردم، دوستی پیغام داد که به این مناسبت مطلبی را برای انتشار تدوین کنم. نمی­دانستم در آن سکوت سرد شب در سعد صوت زیبای او و در نحس فراقش چه بنویسم و در این تراژدی چه گویم که درخور شأن استادی چون خسرو آواز ایران زمین باشد. از سویی در وصف حسن آن آوازه خوان فصیح و سخن گزار بلیغ که نغمه­های مهیج او مضبوط است و آوازهای آن مرغ خوش الحان مشهور قاصر بودم؛ چرا که او به حسن غنا موصوف و به لطف نوا معروف بود؛ از دیگر سو می­دانستم که از عدم اجابت پشیمان می­شوم و از ننوشتن پریشان و دامن صحبت از ادیبی کامل و فصیحی فاضل درچیدن و از ابراز ارادت به او درکشیدن شرط مروت و فتوت نبود. در دل چنان می­گشت و در خاطر چنان می­گذشت که این بیت از حافظ بر زبانم جاری شد؛ هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ..... درنگ جایز ندانسته و قلم بر کاغذ گذاشتم چرا که باید به مناسبت بزرگداشت خصائل نیک و فضیلت­های اخلاقی او می­نبشتم. چاره­ای جز این نبود؛ چراکه همه از غم مفارقت او به جان آمده­ایم و از مهاجرت او به فغان. باید که به الماس مژه گوهر عجز و اضطرار سفتیم و با لسان افتقار و زبان اعتذار سخن گوییم. نمی­توان خونابه­های چشم هموطنان در غم و اندوه فقدان خالق ربنا دید و لب به سخن نگشود. نشاید که ملتی از غم رفتنش پر از جوش و خروش و دهان چون منی از گفتن مدح و ثنای او خاموش.

شجریان بیش از به پنج دهه زبان به آواز متکلم و به ترانه مترنم و لبان به خنده متبسم بود. آوازه خوانی پر آوازه که در سلاست عبارت و دقت اشارت بی­نظیر بود . او که در طول زندگی برای مردمانش سازی می­نواخت و غزلی می­پرداخت، به مطلوب رسیده و جمال معشوق بدیده.، باید که در ثنای او بگوییم ؛ اگرچه به افتقار کلام، ثنای جمیل و ثواب جزیل عاید و واصل نشود، به قول سعدی علیه الرحمه؛ به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل وگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم.آب دریا را اگر نتوان کشید، هم به قدر تشنگی باید چشید. شجریان عاشقی بود که در سرزمین شفقت جز تخم محبت نکشت. آواز خوانی فصیح و موسیقی دانی لبیب که، آواز او ، ابداعی فراوان، لطافتی کامل و مهارت و ملاحتی تمام داشت. اگر فردوسی، سعدی ، حافظ و مولانا زبان پارسی را با اشعار خود زنده و مانا کردند، شجریان با صدای خود، این زبان، فرهنگ، ادب و موسیقی را جاودانه کرد. او نمایانگر نبوغ ایرانیان و نمادی از غرور ملی ایرانشهری در عصر حاضر بود و نسبت به احیای میراث فرهنگی مام وطن به خوبی همت گماشت؛ شجریان با کسب جوایزی چون جایزه پیکاسو و دیپلم افتخار از یونسکو، نشان موتزارت و نامزدی جایزه گرمی از مرزهای ایران پا را فراتر نهاد و محدود به جغرافیای پارسیان نماند. افسوس که اطبا از معالجت آن یار سفر کرده عاجز شدند؛ اما تا بوده چنین بوده و این زمین سرد در دل خون خزاین بسیاری دفین کرده است.

شجریان عزیز تو فروزان آتشی بودی که طوفان زمانه خاموشید جسم و جانت را؛ اما خرم از آنیم که زین پس شعله جانت روشنتر و آوازت جاودانه­تر با ماست . آسوده بخواب که صدایت مانا و جاودان است وآفت زوال بر آوازت هویدا نباشد که گفته­اند یادگار مرد در این جهان سنّت­های خوب و سیرت­های نیکوی اوست. آری آن جوانمرد از میان ما برفت و جان به جانان سپرد؛ خدایش او را در روضه­ای از رضوان بهشتی ماوا و مسکن دهاد. روانش شاد و صدای آوازش در گوش هوشمان پرطنین باد.

گرچه به ایجاز سخن گفتیم؛ امّا به قول جامی امید آنکه خوانندگان این کوتاه سخن، ما را به لب دعایی و روح آن مطرب عشق را به ثنایی شاد کنند. ان شاالله

جواد اطاعت

دانشیار دانشگاه شهید بهشتی

* سحرگاه جمعه 18 مهرماه 1399 *

207979

مطالب مرتبط